ریتی پان را به واسطه‌ی مستندهایش می‌شناسند، اما تبعید اثری یکسر مستند محسوب نمی‌شود. فیلم ترکیبی‌ست از ذهنیت‌گرایی سینمای مدرن، با پژواک‌هایی از مستندگرایی جاری در تصاویر شب و مه آلن رنه، و شاعرانگیِ مارگریت دوراس در متن هیروشیما عشق من. ترکیب تک‌گویی درونیِ شخصیت اصلی با تصاویری منبعث از دو الگوی متفاوت (مستند گزارشی و سینمای تجربی- آوان گارد)، به مجموعه‌ای چندصدایی تبدیل شده که از طریق ریتمی خلسه‌وار و بی‌فراز و فرود، یکی از بزرگ‌ترین جنایات بشری خمرهای سرخ کامبوج را با لحنی خویشتن‌دار روایت می‌کند؛ ترکیب مکاشفه‌ی تاریخی با حدیث نفس فیلم‌ساز، که پیوستگی خود را با فرم‌های آبستره‌ی هنری قربانیِ محتوای هولناک و تراژیک‌اش نمی‌کند. گل‌های گورستان نمادین انتهای فیلم، تجسم تبدیل خاطره‌ی شخصیت/ فیلم‌ساز به خاطره‌ای جمعی و تعمیم پذیر است؛ و عکس‌های عزیزان از دست رفته، می‌توانند به هر جای دنیا متعلق باشند.
