حکایت یک افطاری ساده که به سیاسی ترین شام این سالها بدل شده است

 

پیامدهای سیاسی یک افطاری ساده

 

سایت تحلیلی خبری فیلمروز :در چند روز اخیر، برنامه افطاری رئیس جمهور که با دعوت از هنرمندان همراه بوده ، در پی اعتراض تعدادی از بازیگرهای سینما و رد دعوت ایشان ،  تبدیل به یکی از پر منازعه ترین رویدادهای جامعه به ویژه در سطح شبکه های اجتماعی شده است .برای مردمانی که خسته و دلزده از وعده های پوشالی مدیر اجرایی کشور ، چهره های شناخته شده سینما و تلویزیون را انسانهای قابل اعتماد تری نسبت مسئولان اجرایی میدانستند ( حجم بالای بی اعتمادی مردم را به راحتی میشد در کمک به زلزله زده های کرمانشاه مشاهده کرد ) رد دعوت مراسم افطاری  توسط تعداد کمی از هنرمندان بازتاب گسترده و البته اقبال بسیاری را هم با خود به همراه داشت . تا جایی که عده ای از کاربران شبکه های اجتماعی را بر آن داشت ، طی اقدامی شتابزده تمام حاضرین در جلسه افطاری را خائن بنامند و امید بستن به رفتارهای هنرمندانشان را واهی و بیهوده بخوانند .

با گسترش فضای رسانه ای در جامعه امروز ، که امکان دسترسی به اخبار و رویدادها را بیش از پیش آسان تر ساخته است ، به نظر می رسد رفتار و گفتار هنرمندان که همواره برای مردم جامعه جالب توجه بوده است ، بیش از پیش در معرض دید و قضاوت عمومی قرار گرفته است .اینجا است که حضور یافتن هنرمند در یک رویداد ساده و معمولی ، میتواند همچون یک خبر پر اهمیت ، بازتاب وسیعی در اخبار و شبکه های اجتماعی داشته باشد. شاید به خاطر همین دلیل ساده است که حضور نیافتن جمشید مشایخی در مراسم فوت ناصر ملک مطیعی ، بیش از  نامه دعوت او به وحدت و همدلی بازتاب پیدا کرده و متهم به خوردن نان به نرخ روز می شود.وقتی تصویر حضور ” وحدت ”  و ” محمد علی کشاورز ” با آن وضعیت جسمانی و با اتکا به ویلچر  در مراسم فوت ناصر ملک مطیعی در شبکه های اجتماعی  دست به دست میشود ،  نامه دعوت جمشید مشایخی به نشان اشتیاقش برای حضور در مراسم افطاری رئیس جمهور ،  آنچنان ریشخند آمیز به نظر می رسد  که مردم را وادار به واکنش می نماید .

آرزوی هر هنرمند در هر کشوری این است که با درک وضعیت فرهنگ و هنر آن جامعه ، امکان بازتاب ضعفها و کمبودها را به مسئولان و مدیران اجرایی جامعه انتقال دهد .اما در زمانه سلطه رسانه ها ، که هر بیابان گرد دور افتاده ای امکان  دسترسی به اخبار و وقایع روز را پیدا میکند ، آیا همواره باید منتظر ملاقات ها و جلسات رودر رو با شخص اول اجرایی مملکت بود تا او را از کمبودهای احتمالی با خبر کرد ؟! طبیعی است که با وجود این همه وزیر و معاون و مشاور و فرماندار و استاندار ، صدای مردم  و مشکلات احتمالی ، پیش از برگزاری چنین جلسات تشریفاتی ای به گوش مدیر اجرایی رسیده است و در این میان هنرمندان با اتکا به مقبولیت اجتماعی که دارند تنها میتوانند ، ضرورت رسیدگی به مشکلات جامعه را برجسته تر نمایند .درست همانگونه که در این پنج ساله گذشته مردم را برای رای دادن به ایده های رئیس جمهور فعلی ترغیب و احیانا مجاب کرده اند .

در طی  گذشت پنج سال از عمر دولت ، انبوهی از انتظارات و وعده های ریز و درشت ، در میان مردم و اهالی فرهنگ انباشته شده است که هر بار رسانه ها را واداشته تا با یادآوری  اختلاس های میلیاردی و جا افتادن فرهنگ دروغ و دزدی ، وضعیت اسفبار آموزش وپرورش و نقش ضعیف فرهنگ در مدارس ، فیلمهای توقیف شده ، فیلمساز ممنوع الکار ، موسیقی نازل ، تیراژ ضعیف کتاب و نزول فرهنگ مطالعه و …وعده های اساسی رئیس دولت را بازخوانی کنند .اما سیاست تایید و لبخندی که در این چند ساله به کار رفته است ، چشم انداز روشنی را برای حل مشکلات ذکر شده ارائه نمی دهد . از همین رو است که عده ای از هنرمندان با در پیش گرفتن اعتراض مدنی در قالب رد کردن دعوت مراسم افطاری،  پیام روشن تری را نسبت به کسانی که در مراسم حضور پیدا کردند به رئیس دولت اعلام کردند .خداحافظی با تعارفات  همیشگی آمیخته به قربان صدقه و  ابراز نارضایتی از مشکلات پیش روی فرهنگ حال حاضر کشور ، که درک و فهمش  نیاز چندانی به برپایی این گونه جلسات نیز ندارد ، مهمترین دستاورد هنرمندانی است که  با تحلیل درست شرایط فرهنگی و سیاسی کشور ، تلنگری زیرکانه به رشد احساس نومیدی در جامعه امروز می زند.

نگاهی به دغدغه ها و حرف های مطرح شده از جانب هنرمندان حاضر در مراسم افطاری ، به راحتی میتواند میزان درک و دریافت آنها را از وضعیت موجود جامعه توضیح دهد . یکی از اینکه رییس دولت به دیدن تئاتر نمیرود گلایه دارد  و دیگری از توجه به میراث فرهنگی میگوید و بحثهای بیهوده و کلیشه ای چون اعتماد به هنرمند را سر فصل خواسته های خود می داند . یک دورهمی دوستانه که عکسهای بیرون آمده از آن  ، رئیس مذهبی دولت را در کنار نویسنده کراوات زده نشان میدهد و قرار است به دنیا پیام سیاسی  مورد نظر را مخابره نماید .به نظر می رسد سیاست تایید و لبخندی که در پیش گرفته شده است ، تا مدتها می تواند هنرمندان ما را به سمت دروازه های دولت بکشاند .

 

نوشته : نرگس شجره