مدافعین ارزش و کاسبان وحشت /به بهانه جنجال تبلیغاتی ” به وقت شام” در پردیس کوروش
مدافعین ارزش ، کاسبان وحشت
نمایش غیر منتظره و پر سرو صدای ابراهیم حاتمی کیا و تیم تبلیغاتی فیلم ” به وقت شام ” در پردیس کوروش بحثها و واکنش های زیادی را در جامعه و شبکه های اجتماعی به راه انداخته است . بحثهایی که استفاده ابزاری از داعش و القای ترس و خشونت از این گروه را محل و موقعیت مناسبی برای کسب درآمد بیشتر می داند . “داعش هراسی” بعنوان نقطه تمرکز حاتمی کیا و تیم تبلیغاتی اش ،که با نمایش فیلم ” به وقت شام ” وتور تبلیغاتی ایرانگردی او که اکران فیلم را در اغلب موارد تبدیل به سخنرانی هایی درباره قابلیتهای داعش و وحشت از حضور آنها در تک تک شهر های ایران کرده بود، حالاو با حضور چهره های گریم کرده در یک مکان عمومی و القای ترس و وحشت به مردم عادی آن هم به بهانه اجرای یک پرفورمنس تبلیغاتی ، ابعاد رادیکال تری را به خود میگیرد . درست همانند سخنرانی افسار گسیخته فیلمساز در اختتامیه جشنواره فجر ، که با استدلالی کودکانه و بی بنیاد ، با وابسته و ارزشی خوانندن خویش ، منتقدان فیلمش را به طراحی توطئه های عجیب متهم کرد . ادعای عجیب حاتمی کیا در بیان بی اطلاع بودن از ماجرای تبلیغات فیلم ، آن هم از جانب فیلمساز ریز بینی که رفتار تک تک تماشاگران را در تاریکی سالن نمایش فیلم زیر نظر میگیرد تا مبادا لحظاتی از فیلمش با گوشی موبایل تماشاگران ضبط شود ، دور از ذهن به نظر می رسد .القای مفاهیم خطرناکی چون ” احتمال حضور داعش در تهران ” ، به جای اینکه تاییدی بر رشادت های مدافعین حرم به نظر برسد ، نوعی نقض غرض است که بر سست بودن امنیت کشور تلنگر می زند . کافیست نگاهی به خانه و کاشانه داعش و سرزمین هایی که این گروهک تروریستی در آنجا حضور دارد بیندازید تا متوجه این نکته ساده بشوید که داعش همچون یک ویروس خطرناک ، در جاهایی نفوذ کرده که ثبات چندانی از لحاظ سیاسی نداشته اند .درست است که داعش در کشورهایی چون فرانسه و آلمان و ترکیه هم تحرکاتی داشته است اما حملات تروریستی صورت گرفته، به جز القای رعب و وحشت منجر به حضور آنها در آن کشور نشده است ، چرا که ثبات سیاسی آنها ، اجازه لشکرکشی شبیه آنچه در عراق و سوریه اتفاق افتاده است به آنها نمی دهد. چیزی که حاتمی کیا اصرار به بیان آن دارد ، ثبات سیاسی ایران را نشانه رفته است .تروریسم در همه جای دنیا میتواند اتفاق بیفتد ( که خود ما در دهه شصت یکی از مهمترین قربانیان آن بوده ایم ) ولی لانه گزیدن تروریستها و اعلام خلافت کردن، در جایی اتفاق می افتد که از ثبات سیاسی چندانی بهره نمی برد و این همان نقض غرضی است که حاتمی کیا و دوستانش در آن گرفتارند .
شاید باید مشکل حاتمی کیا را در جایی دیگر و خارج از مولفه ها و محتوای فیلم ساخته شده دنبال کرد. واقعیت این است که خروجی فیلمی همچون ” به وقت شام ” بیشتر از اینکه کنکاشی عمیق در منش و روش عقاید داعش باشد ، به فیلم اکشن درجه دو هنگ کنگی شبیه است که طرفین مشاجره از هر دو جناح را شخصیتهایی با کمترین بهره هوشی تشکیل میدهند که به مضحک ترین وجهی در فیلم نمایش داده شده اند . تماشاگر فیلم ، در انتها هیچ اطلاع دقیقی از وضعیت زندگی داعش و عقایدی که دارند به دست نیاورده و تنها در حیرت این نکته است که چرا خلبان ایرانی به همراه دیگر اسرا ، از هواپیما پایین نپرید تا با اتکا به کنترلی که در دست دارد ، هم جان خود را نجات داده باشد و هم هواپیما را منفجر نماید .
