نگاهی به فیلم ” چهل و هفت” ساخته احمد اطراقچی و علیرضا عطاءالله تبریزی

نقد فیلم “چهل و هفت”

 

این سینمای ملال آور اجتماعی !

کارگردان: احمد اطراقچی و علیرضا عطاءالله تبریزی

بازیگران: لادن مستوفی،ریما رامین فر ،مهدی احمدی،حمیدرضا آذرنگ و شقایق فراهانی

” فیلم مفهوم اجتماعی کلانی دارد و تنها مرتبط به زنان نیست، بلکه مربوط به همه آدم‌هاست و گروه سنی خاصی ندارد “.( قسمتی از مصاحبه احمد اطراقچی با خبرگزاری هنر آنلاین) .با اکران  فیلم چهل و هفت در سینماهای جشنواره جهانی فجر  به نظر می رسد  فیلمساز جوان ما آنقدر مشغول تهیه و تنظیم  مفاهیم عمیق و کلان  اجتماعی بوده  که فراموش میکند  چیزی به نام منحنی کشش ، فیلمنامه نویسی و روایت داستانی هم این وسط وجود دارد تا با ایده های الکن و تکیه بر جزییات ناکارآمد ، سینما را به پای شعارهای مد روز قربانی ننماید.

داستان دختر جوانی که بعد از دعوای پدر و مادرش ، در نیمه های شب متوجه فرار مادر از خانه شده  ، تا در پرس و جویی ملال آور ، ۱۵ دقیقه ابتدایی فیلم را به تماس های تلفنی پر تکرار و پرسه زدن در میان خانه دوست و آشنا بگذراند و تصادف اتفاقی لادن مستوفی با شقایق فراهانی ، راه را برای گذر فیلمساز  به زندگی بعدی هموار سازد .  راهی که با فیلمنامه پر اشتباه و به میان آوردن مباحث بی ربطی چون رابطه احتمالی دکتر با زنی جوان ، چهل و هفت را به یکی از کسالتبار ترین فیلمهای این دوره از جشنواره مبدل ساخته است

رونویسی غلط و پر اشتباه از فیلمی چون ” عشق سگی” ( امروس پروس ) هم کمک چندانی به فیلمساز جوان ما برای ساماندهی به روایت اثر و قصه سه زندگی پیش رو نکرده و تنها ضعفهای فیلم را برجسته تر ساخته است.به نظر می رسد سینمایی که در ایران ، لغت اجتماعی را هم با خود یدک می کشد بهتر است به دور از هیجان زدگی و شعارهای رایج،  پیش از ورود به مباحث اجتماعی ،همچون اصغر فرهادی داستانگویی و فرم روایی متناسب با ساختار اثر را با خود تمرین کند .

 

نوشته کمال پورکاوه