«اسرافیل» دومین ساخته آِیدا پناهنده، کاری است که به مانند «ناهید» زبان تصویری خوبی دارد. پناهنده از جمله کارگردان‌های جوانی است که فیلم هایش به واقع سینمایی است و تفاوت قاب تلویزیون و سینما را می‌داند. در «اسرافیل» با داستان بهروز مواجهیم که پس از سال‌ها از کانادا به سواد کوه برگشته و در آن جا با ماهی، عشق قدیمی اش روبرو می‌شود.

عشق قدیمی سرباز می‌زند و زندگی بهروز که حالا چند ماهی هم هست وارد یک رابطه شده، دچار چالش می‌شود. نقش بهروز را پژمان بازغی بازی میکند با لهجه‌ای بین گیلک و مازنی و نقش ماهی را هدیه تهرانی، که اوهم مابین تهرانی و مازنی گیر افتاده. فیلم دو فاز دارد یکی در تهران و درباره زندگی سارا نامزد بهروز که مریلا زارعی در آن نقش یک مادر روان پریش را بازی می‌کند، فاز دیگر در سواد کوه که گذشته‌ی عشاق داستان موشکافی می‌شود. فضا و لحن فیلم سرد و سنیگن و البته کند است کند البته نه به معنای منفی! اگر با قاب‌های دلنواز و با آثاری که کاراکترهای کم و حرف مشوش دارند َعلاقمند هستید اسرافیل انتخاب مناسبی است.

«خفه گی» تجربه جدید فریدون جیرانی در اکران فروش فوق العاده‌ای داشت. ترکیب غریب بازیگران فیلم شاید مخاطبان سینما را کنجکاو کرده بود. جالب این جاست که در اکران جشنواره‌ای فیلم، نظر‌ها در دو سمت کاملا مقابل هم بود. عده‌ای شیفته‌ی فیلم شده بودند و اصلا خفه‌گی را بازگشت باشکوه مشرقی‌های جیرانی به اکران می‌دانستند و عده‌ای دیگر فیلم را ضعیف و کم جان تلقی می‌کردند.

آن چه که واضح است این که «خفه‌گی» برای مخاطبان  سینما خیلی توقعات را برآورده نمی‌کند و بیشتر باب طبع سینما روهایی است که به درام‌های روانشناسانه علاقه مندند، چون برتری فیلم در مسائل فنی است نه در داستان جذاب و گیرا. برتری «خفه گی» در طراحی صحنه و فضای نوآر و تم سیاه و سفید آن است. گریم نور و افکت‌های تصویری همه در سطح بالایی قرار دارد همچنین بازی الناز شاکر دوست و نوید محمد زاده چیزی شبیه یک تئاتر روانشناسانه‌ی حساب شده.

«شهر خدا» اثر فرناندو میرلس که مبتنی بر رمانی از پائولو لینس است،  فیلم روایت پاپتی‌های ریودو ژانیرو است که در محله‌ای فقیر و در فضایی گنگستری زندگی می‌کنند، جایی که قانون بالکل غایب است و هر که هر چه می‌خواهد می‌کند. بهانه دیدن فیلم البته حرف و حدیث‌های است که درباره کپی برداری هومن سیدی در «مغزهای کوچک زنگ زده» از این فیلم انجام داده است که البته کپی نیست و بیشتر شبیه وام گرفتن چند ایده است.

در هر صورت «شهر خدا» فیلمی است با مایه‌های بصری قوی که با شناخت درست از فضا و مکانی که روایت می‌کند یکی از بهترین گنسگتری‌های تاریخ سینما است احتمالا. در ضمن خشونت فیلم کمی آزار دهنده است، این را هم در نظر داشته باشید!

«زندانی خیابان دوم» به کارگردانی مه لقا باقری و بازی رویا میرعلمی و جواد عزتی و امیرکاظمی در تماشاخانه ایرانشهر بر اساس متنی از نیل سایمون که زبانی طنز دارد و مسائل اجتماعی را با پوششی فکاهی بیان می‌کند. سایمون در میان مخاطبان ایرانی تئاتر محبوبیت خاصی دارد، چون اصولا نمایشنامه هایش درام و فکاهی را به خوبی بهم پیوند می‌دهد. در این جا، اما با نمایشی مواجه هستیم که بیشتر تمرکزش را روی بخش فکاهی گذاشته و سویه‌های انتقادی خیلی خوب از آب درنیامده مساله بازنشستگی و مساله سیطره نظام‌های اجتماعی و ساختارهای تعریف شده دولتی روی جان و مال انسان‌ها و مساله‌ی فردیتی که زیر فشار نظام‌ها از دست می‌رود، مساله‌ی کمی نیست. ابعاد فلسفی سنگینی دارد و انقدر هم مفرح نیست، اما خب برای گذران یکی دو ساعت متفاوت شاید این نمایش پیشنهاد بدی نباشد، علاوه بر آن که می‌تواند دریچه‌ای باشد برای آشنایی با دنیای نیل سایمون.

«قهرمان فروتن» نوشته ماریو بارگاس یوسا

این رمان چند روایت موازی دارد؛ داستان از مردی متمول آغاز می‌شود که یک شرکت تجاری کوچک دارد و ناگهان نامه‌هایی دریافت می‌کند مبنی بر این‌که باید به گروهی ناشناخته باج بدهد وگرنه… از سویی دیگر داستان دو دوست را می‌بینیم که یکی در هشتادسالگی دلباخته زنی جوان شده و دیگری در زندگی شخصی‌اش هراس‌هایی خاص دارد. رمان مملو از ماجراست و ظرافت‌های روایی یوسا در روایت تاریخ نم‌زده یک شهرِ پُر از گناه. نویسنده پرویی در رمان تازه‌اش شخصیت‌ها و خرده شخصیت‌های متعددی را کنار هم جمع کرده است؛ آدم‌هایی که هرکدام در درون‌شان چیزی غلیان می‌کند و در رفتارهای بیرونی سعی می‌کنند به دیگران لبخند بزنند و از کنار هم رد شوند. رئالیسم گزنده یوسا و احضار تاریخ هنر و فکر در رمان چنان ترکیبی ساخته که فقط کار یک نویسنده تاریخ‌شناس است ولاغیر…