یادداشتی بر روی فیلم ” لونه زنبور ” ساخته برزو نیک نژاد

نقد فیلم لونه زنبور

کپی های عقب مانده، کپی های روزآمد

مایز لوگان ( با تقش آفرینی مارتین لارنس) یک دزد جواهر است که قبل از دستگیری ، الماسی گران قیمت را در ساختمانی نیمه کاره رها میکند اما دو سال بعد که لوگان از زندان آزاد میشود آن ساختمان نیمه کاره به قرارگاه پلیس تبدیل شده است وهمین امر سرآغاز ماجراهایی است که فیلم کمدی blue streak را در سال ۱۹۹۹ تبدیل به یکی از فیلمهای مطرح اکران سینماهای آمریکا نمود .فیلمی که با بودجه حدود۳۶ میلیون دلاری اش ، با فروشی معادل ۱۱۷ میلیون دلار یکی از سودآور ترین فیلمهای اکران آن سالها بود . اما ۱۹ سال بعد و در سرزمینی دور از مرزهای سینماهای نمایش دهنده فیلم blue streak ، فیلمنامه نویس بامزه ای پیدا میشود که با اتکا به حضوری که در فیلمهای برادرش داشته ، با همان لبخند همیشگی اش ، با چنان مهارتی به شغل شریف کاراکترهای فیلمنامه اش نزدیک می شود که هیچ لزومی برای به میان آوردن نام منبع اقتباسی از اثر ساخته شده اش نمی بیند. کافیست به خلاصه داستان فیلم لونه زنبور نگاهی بیندازیم : ” دو دزد ساده لوح و خرده پا که به جواهری قدیمی و گران قیمت دست پیدا کرده اند، آن را در یک خانه قدیمی پنهان میسازند، اما چند وقت بعد که به سراغ خانه میروند متوجه میشوند آنجا تبدیل به مقر کلانتری پلیس شده است و همین امر سرآغاز ماجراهایی است که محل مناسبی را برای شوخیهای جنسی و مزه پرانیهای زوج محسن کیایی وپژمان جمشیدی فراهم می آورد .
صرف نظر از کارگردانی ناشیانه و تلویزیونی برزو نیکنژاد که پلانهای تعقیب و گریزش ما را به یاد سریال های درجه دو هندی می اندازد ، زوج کمدی کیایی و جمشیدی مفرح تر و کارامد تر از دیگر زوجهای مشابه همچون کیایی-رادان به نظر میرسند، تا جایی که تمام بار فیلم را نیز به دوش کشیده و حتی وجه رمانتیک اثر را نیز در هنگام حضور کسالتبار بهاره کیان افشار و رعنا آزادی ور نیز تحت الشعاع قرار میدهند .
به نظر میرسد علیرغم همه کاستی ها ، فیلمهایی چون لونه زنبور که از آثار بیست سال پیش سینمای آمریکا کپی میکنند نسبت به فیلمهایی چون “خالتور” که فیلمهای فارسی پنجاه سال پیش را الگو قرارداده اند ، آثار قابل تحمل تری برای تماشاگر امروزی به حساب می آیند .

نوشته : نرگس شجره