یادداشتی درباره مستند” استشهادی برای خانعلی” که در جشنواره فیلم کوتاه ژیار به نمایش درآمد

سایت خبری تحلیلی فیلمروز :  مستند پانزده دقیقه ای استشهادی برای خانعلی ، به همان سندرومی مبتلا است که بسیاری از فیلمهای کوتاه و بلند سینمای ایران به آن دچار هستند .” سندروم توقف در ایده ”  که بسیاری از فیلمسازان را در تله ایده اولیه ساخت فیلم گیر انداخته و ادامه روند آن را با مشکل مواجه می سازد . آرمان قلی پور با ایده پیرمرد نود ساله روستایی که با مراجعه به اداره پست میخواهد همچنان پستچی و نامه رسان روستای خودش باشد ، در طی مدت زمانی که در اختیار دارد نمیتواند تماشاگر را با عمق  زندگی و درگیریهای ذهنی و خانوادگی خانعلی آشنا سازد .مستندی که قرار بوده است به اعتبار نامش ، پرتره ای از زندگی و افکار عجیب خانعلی باشد ، با نگاه توریستی و گذرای فیلمساز تنها در حد همان ایده درخشانش باقی می ماند و امکان نزدیکی تماشاگر را به این شخصیت محوری فیلم  میگیرد. ا فیلم حتی در بیان چرایی عشق و علاقه خانعلی به روستای خودش و شغل نامه رسانی آن چنان دست و پا بسته و ناتوان به نظر می رسد  که جمع آوری استشهاد از اهالی روستا را نه یک کنش عمیق درونی ، که یک حرکت کودکانه و کمدی جلوه دا ده است .اختلاف خانعلی با همسرش درباره مهاجرت به شهر هم از آن دست تاکید هایی است که تنها تمرکز فیلم را از سوژه اصلی دور می سازد .

به نظر می رسد پیشنهاد عملی در این رابطه ، کنترل ذوق زدگی درونی بعد از یافتن ایده اولیه فیلمسازی و تمرکز بیشتر به رشد و گسترش شخصیت و مضمونی است که در پی بیان آن هستیم .

نوشته کمال پورکاوه