معجزه الهی یا اراده آدمی، یادداشتی درباره فیلم ” کوه “

معجزه الهی یا اراده آدمی

یادداشتی درباره فیلم ” کوه ” ساخته امیر نادری

واپسین ساخته امیر نادری همچنان دلبستگیهای او را به شخصیتهای تک رو و در عین حال سر سخت پیشین خود نشان میدهد . سماجت و سختکوشی شخصیتهای فیلمهای نادری که نقطه عزیمت و تم اصلی اکثر کارهای او، از تنگسیر گرفته تا دونده و آب باد خاک ،  را تشکیل داده است، در اینجا هم و در قالب شخصیتی به نام آگوستینوکه همراه  همسرش نینا و پسرش جان ، دردهکده ای متروک که بوی مرگ از میان ابرهای گرفته و کوه سر به فلک کشیده اش ، تمامی ساکنان آنجا را برای رهایی از نفرین طبیعت وادار به مهاجرت و ترک آنجا نموده است  ، به جدالی نا برابر با طبیعت برای در هم شکستن نفرینی شوم کشانده است.

کوه ، بیش از هر چیز ما را به یاد ” آب ، باد ، خاک ”  و کودک تنهایش می اندازد . جایی که کودک بعد از نا امیدی از یافتن خانه و خانواده اش ، با اراده ای تزلزل ناپذیر ، معجزه را ممکن ساخته و زندگی و آب را به سرزمین اجدادی اش بر میگرداند .

در اینجا اگوستینوی  بالغ  ، بی آنکه از هیبت کوه و و ناتوانی خاک در باروری،  هراسی به خود راه دهد حاضر نیست همچون مهاجرین فیلم آب باد خاک ، سرزمین اجدادی خود را رها کرده و از تمام داشته ها و ریشه هایش دست بکشد . او اینبار سیزیف وار با اراده ای ناشی از اعتقادی دیرینه ، به جنگ با هیبت کوهی میرود که سر سبزی و سرزندگی را  از او و خانواده اش گرفته است .

قابهای تکان دهنده فیلم در کنار رنگ و نوری که نشانه هآی مرگ را در اطراف کلبه اگوستین به مخاطب منتقل میکند ،  تسلط نادری را به عکاسی  و نورپردازی به ما یاداور میشود

فیلم اما تفاوتهای آشکاری نیز  با کودک تنهای آب باد خاک دارد . آگوستین بر خلاف شخصیتهای  دیگر فیلمهای نادری ، آنچنان هم که باید تنها نیست . همسری وفادار که عشق و همراهی را در کوهستانی سرد و سخت و در میان انبوهی از تخته سنگها با تیمار کردن دستهای اگوستین به او نشان داده و امید  و اراده را برای رخ دادن معجزه بزرگ ، تقویت میسازد . و پسری آرام که در عین جوانی،  همراهی با پدر و فرود آوردن پتک بر کوه  را کاری عبث نمیداند.وقایع فیلم کوه در سرزمینی غریب اتفاق میافتد.جایی که آفتاب ، روح  و جسمش را به انسانهایی نشان میدهد که به اراده انسانی و معجزه نور، باور داشته باشند.

“این یادداشت در روزنامه شرق به چاپ رسیده است ”

نویسنده : کمال پورکاوه 

Kamal.pourkaveh@yahoo.com