درباره فیلم مصائب شیرین ۲ ساخته علیرضا داوود نژاد/ مصائب تماشای فیلم تا به انتها
سایت تحلیلی خبری فیلمروز-کمال پورکاوه: بعد از هیاهوهای بسیاری که علیرضا داوودنژاد بعلت پذیرفته نشدن فیلمش در جشنواره فیلم فجر از طریق نامه نگاریهایش با رئیس سازمان سینمایی به راه انداخت، نمایش نسخه کامل و حاضر وآماده مصائب شیرین ۲ در جشنواره جهانی فجر،مواجهه با این آخرین ساخته داوود نژاد راتبدیل به یکی از بزرگترین مصائب های بشری برای تماشاگرانش مبدل ساخته است. ظاهرا تاکید فیلمساز بر تولید یک اثر خانوادگی که بتواند خاطرات خوش ساخته سالها قبل خودش را تکرار نماید عملا به تراژدی اسف باری تبدیل شده که تحمل این حجم از پرگویی و شلختگی را برای بیینده اش دشوار می سازد.
علیرضا داوودنژاد با آخرین ساخته اش نشان میدهد که چطور می توان با با اتکا به فرم هایی که از سینمای مدرن وام گرفته است( همچون گفتگوی شخصیت ها با دوربین) چنان فضای عقب مانده ای را ترسیم کرد که بیانیه های شعاری فیلم، حتی از سریال های درجه دو تلویزیون نیز گل درشت تر و ساده انگارانه تر به نظر برسد.بی حوصلگی فیلمساز برای نمایشی کردن معضلاتی چون ازدواج و مهاجرت،باعث شده که کارگردان با چشم پوشی از هر گونه میزانسن خلاقانه، مصائب شیرین ۲ را تا حد یک نمایشنامه شعاری و کسالت بار رادیویی تقلیل دهد.
در شلختگی اثر همین بس که رضا داوود نژاد بعنوان بازیگر اصلی فیلم، در مصاحبه ای که در شب نمایش فیلم از پردیس چارسو با شبکه چهار به انجام رساند گفت که تازه همین امشب و بعد از اولین نمایش فیلم بوده که از نقش خود و روند فیلم به شکل کاملی با اطلاع شده است و مدل فیلمسازی کارگردان به شکلی بوده که تقریبا هیچ کدام از کاراکترها تصور چندانی از چیزی که قرار بوده است اتفاق بیفتد نداشته اند!! این مدل از فیلمسازی که در بی خبری عواملش در حال شکل گیری است،طبیعتا نمیتواند به نتایج در خور اعتنایی نیز منجر شده و فیلم به نمایش در آمده را در حد یک اثر دانشجویی که سعی میکند با ادعای طرح مسائل اجتماعی خودش را بیشتر و بزرگتر از آنچه که هست نشان داده و هواداران بیانیه های اجتماعی را شادمان گرداند.
نوشته: کمال پورکاوه
