درباره فیلم ” موریانه” ساخته مسعود حاتمی /اصرار بی ثمر برای ساختن فیلم بلند

اصرار بی ثمر برای ساختن فیلم بلند

” موریانه” اولین ساخته بلند مسعود حاتمی ، فیلمی جاده ای با بازی بهتاش صناعی ها و مریم مقدم به همان سندرومی مبتلا است که بسیاری از فیلمهای دیگر سینمای ایران نیز به آن دچار هستند.سندروم توقف در ایده اصلی که با بیهودگی و کشدار کردن صحنه ها ( و تصور غلطی که درباره بداهه پردازی در ایران وجود دارد ) میکوشد زمان فیلم را به حد و حدود یک فیلم بلند ۹۰ دقیقه ای نزدیک نماید .ایده مرکزی فیلم  با اتکا به سکانسهای رویاگونه ای که در جنگلهای ارمنستان تصویربرداری شده است ،  تمایلات ذهنی و خواسته های درونی کاراکترهای فیلم را برای زایش و داشتن خانواده ای شاداب را ندا می دهد .اما گفتگوهای طولانی زن و مرد در ماشین که با ورود حالا نخ نما شده کارگردان در کادر،  ایده های قدیمی عباس کیارستمی را به ما یادآور میشود ، هماهنگی چندانی با  هسته اصلی اثر برقرار نمیکنند .صحبتهای بیهوده ای همچون ترسیدن مرد از بلندی  و بحثهای او درباره بازیگری و فیلمنامه و تلاش برای کوتاه کردن ریش در ماشین و … ، به بهانه بداهه پردازی در روایت مدرن، باعث شده فیلمی که میتوانست در  مدت زمان ۲۰ دقیقه تاثیر دقیق و موثری بر مخاطب داشته باشد، با اصرار بی ثمر فیلمساز  برای ساخت فیلمی بلند ، به ساخته ای کشدار تبدیل شود که تنها نکته اش پخش ترانه ها و آهنگ هایی است که با میزانسن های کارگردان و تصاویر کوه و برف ، ما را به یاد استوریهای اینستاگرامی  فعالین دنیای مجازی می اندازد .

نوشته : کمال پورکاوه