سایت تحلیلی خبری فیلمروز : اسامی کاندیداهای اسکار ۲۰۱۸ هم چندی پیش اعلام شد . اسکار که در روز ۱۴ اسفند به‌عنوان آخرین جایزه سال پایان یافته ۲۰۱۷ در تالار کداک تیاتر شهر لس‌آنجلس امریکا توزیع می‌شود، اهمیتی بیش از سایرین دارد اما باید پرسید یک ماه و ۱۸ روز پس از شروع سال ۲۰۱۸ و در حالی که نحوه اقدام هنرمندان و چند و چون فیلم‌ها و نوع نگاه استودیوهای سازنده آنان به این آثار تا حدی مشخص شده، فرجام این سال چیست. برخی نفرات ویژه و فیلم‌های متفاوت در سال سپری‌شده کاری کردند که نام‌شان ماندگارتر از پیش شود، حتی اگر اسکارها و گلوب‌ها و بافتا‌ها و سزارها از آنها دریغ شود که البته شده است! یکی از آنها فیلم «رودخانه بادی» کار تازه تیلور شریدان امریکایی است که پیشتر فقط سناریست بود و اینک با این فیلم به‌عنوان نخستین تجربه کارگردانی‌اش به دستاوردهای بالاتری نائل می‌شود.
نه تنها سوژه این فیلم ونوع به تصویر کشیدن آن جالب و قدری نو است بلکه نوع برخورد شریدان و دستیارانش با کمپانی بدنام شده وین اشتاین در ارتباط با این فیلم نیز به گونه‌ای قاطعانه و هنرمندانه بود که برای سایرین درس آموز جلوه کرد. به‌محض اینکه آنها اخبار افشای تخلفات بزرگ اخلاقی هاروی وین اشتاین مالک فاسد این کمپانی را شنیدند، در اقدامی ضربتی و سریع حق پخش فیلم را که پیشتر به این استودیو فروخته بودند، پس‌گرفتند و در اقدامی جالب‌تر اعلام کردند ۷۰ درصد از هر میزان سودی که در گیشه‌ها و سایر موارد نصیب «رودخانه بادی» شود، مستقیماً به سازمان‌های حامی حقوق زنان اهدا خواهد شد، با این استدلال که زنان مورد تعرض قرار گرفته توسط وین‌اشتاین قربانیان اصلی کجروی‌های وی بوده‌اند.
سرعتی خیره‌کننده در ۸۰ سالگی
نفر دوم سزاوار تجلیل در سال گذشته که او هم درس اخلاق و هم درس جوانی در عین پیر بودن به جهان سینما داد، ریدلی اسکات معروف است. او فقط در اواخر سال ۲۰۱۷ مطلع شد که کوین اسپیسی یکی از بازیگران اصلی فیلم جدیدش (با‌نام «تمام پول موجود در جهان») مانند وین اشتاین سابقه حمله و بی‌حرمتی به زنان و نوجوانان را دارد و در نتیجه در اقدامی که اجرای آن غیر ممکن به‌نظر می‌رسید، تمامی صحنه‌های در بر دارنده کاراکتر اسپیسی را از نو و این بار با حضور کریستوفر پلامر گرفت و در عرض فقط ۱۰ روز فیلم را از لوث وجود اسپیسی پاک و به فواید حضور پلامر خوشنام مجهز ساخت و درست در همان تاریخ مقرر برای آغاز اکران فیلم، آن را روانه بازار کرد. حتی استودیوی سازنده این فیلم معتقد بود که اسکات در ۸۰ سالگی قادر به انجام این کار بسیار سنگین نیست و اگر توانش را هم داشته باشد، زمان اندک موجود این فرصت را به وی نخواهد داد اما همگان با چشم‌های گردشده شاهد اکران این فیلم با محو آثار اسپیسی و به روالی بی‌مشکل بودند و از آن پس همه کارگزاران به شکلی بی‌نتیجه در صدد یافتن عنوان و جایزه‌ای بوده‌اند که این‌کار بزرگ را جواب گوید و بتواند پاداشی شایسته برای آن تلقی شود.
تجدید رابطه عشق و نفرت
فیلم دیگری که سزاوار تجلیل و توجه ویژه در سال گذشته است، «مادر» جدید‌ترین ساخته دارن آرونوفسکی است. اینکه کارهای این سینماگر درعین عرض ارادت عمیق عده‌ای به آنها از سوی برخی دیگر کوبیده و یک رابطه عشق و نفرت بین آنها و سینما دوستان برقرار شود، تجربه‌ای تازه برای آرونوفسکی و فیلم‌های او شامل «کشتی گیر» و «قوی سیاه» نیست و در نتیجه اضافه بر تأیید مجدد ویژه و غیر متعارف بودن وی باید بر کار عالی برخی هنرمندان دیگر در شکل‌گیری تازه‌ترین اثر هنری او مهر تأیید زد و از آن جمله‌اند متیو لیباتیک در مقام مدیر فیلمبرداری و فیلیپ مسینا به‌عنوان طراح صحنه.
مگر کارتون هم مدیر صحنه می‌خواهد؟!
دیگر چهره عالی سینمایی سال گذشته هارلی جسوپ است که طراحی صحنه را در کارتون ابتکاری و پرفروش «کوکو» بر عهده داشت. او هم یک فضای رئالیستی را برای این فیلم تدوین و ارائه کرد و هم به‌گونه‌ای رفتارکرد که یک سرزمین خیالی در بر دارنده عنصر مرگ درون چنان دنیای واقعی‌ای شکل گیرد و هر دو مورد بخوبی با یکدیگر پیوند بخورند. بواقع در جهان سینما طراح صحنه فیلم‌های غیر کارتونی و دارای بازیگران زنده از هر نظر جالب و با ارزش است. در انیمیشن‌ها که همه چیز پیشتر روی بوم‌های نقاشی شکل می‌گرفت و اینک در ابر کامپیوترها تدوین می‌شود، داشتن یک طراح و مدیر صحنه سخت‌ترین و بی‌مورد‌ترین کار نشان می‌دهد زیرا مکان و «صحنه»ای وجود ندارد که احتیاج به مدیریت و طراح داشته باشد اما جسوپ این کار نادیده را با ادغام کارتون با حقیقت به‌شکل تکان دهنده‌ای در «Coco» انجام داده است.
دور از جوایز اما درخشان
در مورد بازیگران شکی نیست که گری اولدمن بریتانیایی برنده اسکار برترین بازیگر مرد نقش اول سال برای فرو رفتن در قالب وینستون چرچیل در فیلم «تاریک‌ترین ساعات» خواهد شد و در قسمت زنان هم بعید است فردی بجز فرانسیس مک دورماند کهنه‌کار که به شکلی خیره کننده در «سه بیلبورد بیرون ابینگ میسوری» احیا شده است، برنده این جایزه باشد اما تعدادی بازیگر دیگر هم که البته نامزد اسکار و گلوب و بافتای امسال نیز نشده‌اند، در این سال به مدارج بالایی در کارشان رسیدند و یکی از آنها لوئیز اسمیت پیر است که بیش از ۶۰ سال بعد از جلب نظر در کنار جیمز دین افسانه‌ای در فیلم کلاسیک «شرق بهشت» در «مارجوری‌پرایم» نمره قبولی مجدد گرفته و دیگری ریچارد گر است که ۴۰ سال بعد از بازی در نخستین فیلم عمده‌اش به نام «در جست‌وجوی آقای گودبار» در کنار دایان کیتون در فیلم جدید «نورمن» که پیرامون اوجگیری و سپس سقوط یک معامله‌گر اجتماعی و اقتصادی در نیویورک است، بهتر از هر دوره‌ای در عمرش به ایفای نقش پرداخته است. در این ارتباط جیمز مک آووی اسکاتلندی در فیلم «Split» و سینتیانیکسون جوان هم در قالب امیلی دیکینسون در فیلم «یک اشتیاق آرام» چشم‌ها را خیره می‌کنند.
منبع : روزنامه ایران
