نگاهی به دو فیلم کوتاه «سونا» و «ضدضربه» که در جشنواره بین المللی تهران به نمایش در آمده است

نگاهی به دو فیلم کوتاه سونا و ضدضربه که در جشنواره بین المللی تهران به نمایش در آمده است

درباره فیلم کوتاه سونا به کارگردانی مریم مهدیه از تهران / مدت زمان فیلم : ۱۶ دقیقه

کمال پورکاوه:فیلم کوتاه « سونا » نمونه مثال زدنی و تام و تمامی از برداشت غلط و پر سوءتفاهم بسیاری از  فیلمسازان این روزها نسبت به عباراتی چون : ” فیلمنامه فیلم کوتاه” و ” مینی مالیسم در سینما ” را به نمایش می‌گذارد. ایده یک خطی « سونا » که زنی جوان را به همراه پسر بچه‌اش به میدان اسب سواری کشانده تا او در آنجا متوجه غیبت همسر ناسازگارش شده و  به ناگهان خودش را با فرزند نه چندان دوست داشتنی‌اش تنها ببیند، با اتکا به فیلمنامه‌ای که در طرح و گسترش دغدغه‌های درونی شخصیت مرکزی داستان( مادر جوان)  و ارائه ایده محرک اصلی فیلم به تماشاگر ناتوان به نظر می‌رسد، باعث شده که مدت زمان ۱۶ دقیقه‌ای فیلم ، مبدل به یک تجربه طولانی و کسالت‌باری شود که تماشاگر داخل سالن سینما را بارها و بارها وادار به نگاه کردن به ساعت گوشی موبایلش نماید.
ایستگاه‌های ناکارآمدی چون “خرید از سوپر مارکت” و تاکید بر گرسنگی و بی‌پولی زن، در کنار فرم بصری آزاردهنده و دوربین روی دست‌هایی که بدون هیچ کارکرد دراماتیک، تنها توانسته دردسر فیلمساز را برای طراحی یک دکوپاژ دقیق کم کند، باعث شده که « سونا» در حد سیاه مشق‌های تمرینی جوانی تازه از راه رسیده جلوه نماید که مشخص نیست با چه متر و معیاری سر از اکران جشنواره درآورده است.

درباره فیلم ضد ضربه به کارگردانی عادل تبریزی از تهران/ مدت زمان فیلم : ۱۹ دقیقه

در روزهایی که ساختار بسیاری از آثار کوتاه راه یافته به جشنواره سی و ششم، حکم سیاه مشقهایی خامدستانه از اولین تجربیات فیلمسازان جوان را به نمایش می‌گذارد، مواجهه با فیلم «ضد ضربه» ساخته عادل تبریزی، دوباره مفاهیم فراموش شده‌ای چون، ریتم، تمپو و فضاسازی را  در سینما به ما یادآور می‌شود.

خلق دنیایی کمیک که با فضاسازی نامتعارف فیلمساز و جدال تحقیر آمیز زن سالمند با همسرش رستم، که او را به عصیانی ویران کننده برای اثبات خود و داشتههای وجودی‌اش می‌کشاند، با آن پایان تکان دهنده فیلم که همه چیز را در سیاهی و تاریکی فرو می‌برد، فضای مفرح ابتدایی فیلم را دچار تلخکامی گزنده‌ای مینماید،که نیشخند ابتدایی تماشاگر را به بهتی از سر غافلگیری مبدل می‌سازد. فارغ از تیتراژ ابتدایی فیلم و نوشته انگلیسی زبانی که به شکل متظاهرانه‌ای قصد جلب توجه تماشاگر را به ارجاعات فرامتنی،از طریق نام «رستم» را دارد،آخرین ساخته عادل تبریزی با تمام ضعفهایی که در فیلمنامه خودنمایی می‌کند، متقاعد کننده از آب در آمده است.« ضد ضربه»، با اتکا به کارگردانی روان و بازی بازیگرانش ،به موفقیتی کوچک در زمینی کوچک می‌ماند که تلاش فیلمساز برای ارائه ساخته‌ای استاندارد، آن را به اثری قابل توجه تبدیل کرده است.

نوشته: کمال پورکاوه