نگاهی به فیلم امیر ساخته نیما اقلیما
امیر ، نشان تام و تمام از تسلط بصری و تکنیکی نسل جدید فیلمسازان ایرانی است .اثری غافلگیر کننده که با غنای بصری حساب شده اش میتواند معنای قاب بندی و کمپوزیسیون را به فیلمسازان قدیمی و بی حوصله امروز نشان دهد . امیر ازمعدود فیلمهای سینمای ایران است که میتوان ، دقت در طراحی دکوپاژ و میزانسن را از تک تک قابهایش به وضوح درک کرد و آن را بعنوان یک نمونه ناب ایرانی همچون یک واحد درسی در دانشگاه تدریس نمود .قابهایی که سوژه و شخصیت را با آن هد روم های عجیب و تکان دهنده اش چنان تحت فشار محیط و اجتماع اطراف نشان میدهد که صحنه را همچون سینمای مدرن دهه شصت از ارائه هر گونه دیالوگ و یا گفتگویی بی نیاز میکند .اندازه نماهای انتخابی کارگردان همپای با مینی مالیسم درونی اثر تا به آنجا پیش میرود که چهره کودک کوتاه قد فیلم تا صحنه انتهایی ، امکان نمایش پیدا نکرده و کلوزآپی از چهره اوست که با پس زمینه ای از شلوغیهای شهر پایان امیدوار کننده فیلم را رقم میزند . فرمی که بر خلاف فیلمهای جعلی و دست دومی چون هجوم و ماهی و گربه ، از درون خود اثر و کاراکترهایش وام میگیرد و کارگردان ، این فرم انتخابی اش را نه به قصد مرعوب ساختن تماشاگر که برای متمرکز ساختن بیشتر او به کار میبندد
امیر هر چقدر که در زمینه کارگردانی و تصویر غنی و دست پر است ،متاسفانه در فیلمنامه و طرح داستانی آن چنان نحیف و لاغر به نظر می رسد که او را از نزدیک شدن به اثری ماندگار در ذهن مخاطب دور می سازد .
نوشته کمال پورکاوه
