یادداشت کیوان کثیریان بر دو فیلم ” سوءتفاهم” و ” شعله ور “
کوتاه درباره “سوءتفاهم”
“سوء تفاهم” فیلمی به شدت سطحی و بی‌جهت پیچیده‌نماست. تعبیر دم دستی فیلمساز از مفاهیم عمیق توی ذوق می‌زند و ظاهرا قرار بوده براساس کپشن ابتدایی که سخنی است از یک فیلسوف معاصر، فیلمی ببینیم درباره پیچیدگی‌های واقعیت و تعبیر ما از واقعیت و چیستی واقعیت و عدم قطعیت. تعابیری که برای متصل شدن به چنین فیلمی به شدت مضحک به نظر می‌رسد. فیلمساز آن‌قدر در بازنماییِ سینماییِ چنین تعابیری در سطح حرکت می‌کند و ناموفق است که نتیجه کار فیلمی می‌شود که قرار است معمایی باشد و ما را در پیچاپیچ قصه‌اش دائما غافلگیر کند و آن وسط‌ها کمی طنزآلود هم باشد ولی در کمال ناکامی به تمامی، موجب اتلاف وقت می‌شود. بازیگران به جز پژمان جمشیدی ضعیف ترین نقش‌آفرینی‌هایشان را تجربه کرده‌اند. اولین فیلم از فهرست قابل پیش‌بینی گاف‌های هیات انتخاب امسال.
۱ ستاره از ۵
کوتاه درباره “شعله‌ور”
کاش می‌شد فیلم اخیر نعمت‌الله را ندید. اینهمه فاصله میان این فیلم و آثار پیشین او باورکردنی نیست. ور رفتن بی‌فایده با یک موقعیت ساده بی‌آنکه چیز تازه‌ای از میان آن بشود بیرون کشید و بی‌آنکه قصه، سویه جالبی داشته باشد و بی‌آنکه شخصیت‌ها اندکی جذاب باشند و بشود به آنها نزدیک شد و درکشان کرد. دریغ از یک لحظه حس‌برانگیز و یک رابطه به‌دردبخور.
خبری از ظرافت‌های شیرینِ نوشته‌های نعمت‌الله و مقدم دوست نیست، اجرا هم ویژگی خاصی ندارد و موقعیت نمایشی طراحی شده هم بیش از اندازه کسالت‌بار است و نمی‌تواند مخاطب را درگیر کند.
طبیعتا “شعله‌ور” ضعیف‌ترین فیلم حمید نعمت‌الله است. او شاید از معدود کارگردانان سینمای ماست که خلاقانه فیلم می‌سازد و سراسر کارنامه اش با فیلم‌های خوب پر شده. ولی “شعله‌ور” یکدستی این کارنامه را مخدوش می‌کند.
۱.۵ ستاره از
