سایت تحلیلی خبری فیلمروز : پیشنهادات فرهنگی آخر هفته
نمایش:
در مراسم ختم مادر، فرزندان متوجه می‌شوند که سرکه داخل دبه‌ها برگشته و تبدیل به شراب شده. آنهم چه شرابی.
هرکدام از آنها به فراخور موقعیت و شرایط خود راهکاری ارائه داده و در گیر و دار جنگ و دعوایشان رازهایی مگو از یکدیگر را لو می‌دهند و با گفتن هر یک از اسرار خانوادگی، دیگران را و تماشاچیان را غافلگیر می‌سازند. بعد به تبع اسرار لو رفته، ایده‌ای جدید مطرح می‌شود و تنشی جدید که منجر به برملا شدن حقایقی جدید می شود. این خلاصه ای از داستان نمایش «زهرماری» است. ایده و داستانی که خیلی تازه و جدید نیست اما در نمایش«زهر ماری» با فضاسازی و شوک اولیه ابتدایی کار به نسبت خوب پرداخت شده و بعد با ایجاد تضاد میان موقعیت غم و شادی خوب جلو می رود.
نمایش تا میانه های کار ریتم تند و جذابی دارد و چون شوخی هایش پشت هم می آید، می تواند به خوبی حرفش را بیان کند اما مشکل کار از آن جایی پیش می آید که در نیمه دوم کمی ایده ها نخ نما شده به نظر می رسد و روند نمایش قابل پیش بینی می شود. به عبارتی می دانیم قرار است چه اتفاقی بیفتند. نقد وضعیت ریاکاری و یا انتخاب موقعیت امر اخلاقی و یا امر قانونی و … که در سینما و تلویزیون هم موقعیت مشابهش را دیدیم، کمی کلیشه است اما با همه ی این ها و در مجموع «زهرماری» نمایش قابل توصیه ای است. کار را خسرو احمدی کارگردانی کرده و علی شادمان و هستی مهدوی و نادر فلاح و.. در آن نقش آفرینی می کنند.
اکران سینما:
«خوک» ساخته مانی حقیقی یک کمدی سیاه و سورئال که با فضاسازی فانتزی و البته کلی ارجاعات برون متنی داستان یک کارگردان متوهم را روایت می کند که در لیست سیاه یک قاتل زنجیره ای قرار گرفته، قاتلی که تصمیم به حذف یک سری فیلمساز گرفته، کارگردان فیلم با چنین تصوری چون گمان می کند در لیست کارگردان های مهم قابل حذف قرار دارد فکر فرار می کند و این داستان کلی است.
در زیرلایه های این داستان کلی، با فراوان اشارات و کنایه های اجتماعی و سیاسی مواجهیم که با اشاره حرف هایش را می زند، اشاره نزدیکی به شخصیتی چون جعفر پناهی به عنوان یکی از کارگردان های در لیست سیاه قرار گرفته و یا نام رخشان بنی اعتماد را آوردن تنها بهانه هایی است برای وصف اوضاع طبقه متوسط این روزهای ایرانی که در یک کمدی سیاه از مانی حقیقی که در البته در این کار آن غنای تصویری «اژدها وارد می شود» را ندارد و اما یک کمدی در مجموع قابل قبول را روانه سینماها کرده است.
بر روی dvd:
«آلفاویل» ساخته ژان لوک گدار کبیر فیلمی پیامبرانه درباره عصر کنونی، البته فیلم متعلق به ۵ دهه پیش است از همین جهت جهانی که ترسیم می کند به شدت پیشگویانه به نظر می رسد، جهانی که در آن ماشین ها بر آدم ها تسلط پیدا می کنند و فضای دیستو پیایی فیلم با دیالوگ شعرهایی که «گدار» نوشته به شدت ملموس به نظر می رسد. «آلفاویل» پر از خلاقیت و ایده است و هنوز پس از این همه سال نوع دکوپاژ دوربین «گدار» در فیلم پر از نشانه های قابل کشف است. فیلم البته منحصرا تکنیک نیست و در بهم رساندن فلسفه و شعر نمونه ای متعالی است، گو این که اگر به دنبال سینما و هنر هستید، دنیای «گدار» دنیای لذت بخش و کم نظیر است.
«گدار» در «آلفاویل» با میزانسن ها حساب شده جهان ماشینی شده را تصویر می کندو بدون استفاده از جلوه های ویژه اتمسفر فیلمش را می سازد، فیلم با تم جاسوسی و نوآر در فضای فیلم ها موج نوی سینمای فرانسه، اثری ماندنی است که اگر با جهان آن ارتباط برقرار کنید، معتاد فیلم های «گدار» خواهید شد.
کتاب:
«تا قبل از ظهر ما می نشستیم زیر درخت هم سایه و بعد از ظهرها هم سایه ها می نشستند زیر درخت ما. صبح ها سایه می افتاد تو خانۀ آنها و بعد از ظهر ها سایه می افتاد تو خانۀ ما. آقای همسایه صبح زود می رفت سر کار و بعدازظهرها چای را با خانم اش زیر سایۀ درخت بید خانۀ ما می نوشیدند و ما که دیرتر صبحانه می خوردیم، میز را کمی می کشیدیم آن سمت و صبحانه را زیر سایۀ درخت بید آنها می خوردیم. صبحانه زیر سایۀ آنها بود و عصرانه زیر سایۀ ما. هم سایه بودیم دیگر»
«ره ش» اثر رضا امیرخانی کتابی است درباره تهران و تغییرات آن و به طور کلی تغییراتی که بر سر جامعه ایرانی نازل شده، خود امیرخانی رمانش را یک رمان معمارانه توصیف کرده و می گوید در این رمان به دنبال این رفته که چه بر سر تهران آمده است، به هر حال این اثر در کارنامه امیرخانی تجربه جدیدی است و با تصور قبلی که از کارهای او دارید سراغ این کتاب نروید، کتابی که در جای خودش خواندنی است.
منبع: برترینها
